آیا میدانید

جانورشناسان تاكنون 650 نوع زالو را شناسايي كرده‌اند كه 50 نوع آن از خون پستانداران تغذيه مي‌كنند.
برخي از انواع زالو فوق‌العاده خطرناك و بيماريزا مي‌باشند اما گونه‌هاي متعددي از زالوها وجود دارند كه اثرات درماني جالب توجهي دارند. ماده آنتي كوآگولان (ضد انعقادي) كه در بزاق زالو موجود است بنام هيرودين موجب رقيق شدن خون، بازشدن عروق بسته و بالطبع افزايش خون‌رساني و اكسيژناسيون موضع مي‌گردد. پيش‌بيني مي‌گردد حداقل يكصد نوع ماده ويژه با اثرات درماني گوناگون توسط زالو ترشح مي‌شود. اكنون در شمار كثيري از كلينيكهاي معتبر اروپا و آمريكا از زالو جهت رقيق شدن خون متعاقب آنژيوپلاستي قلب، گرافتهاي پوستي و پيوند اعضاء ( جهت تسريع خونرساني موضع و پيشگيري از انعقاد خون در عروق)، واريس، ضايعات پوستي و زيبايي پوست و حتي تقويت سيستم ايمني بدن، استفاده طبّي بعمل مي‌آيد.
حتي كشورهايي نظير روسيه و انگلستان از ره‌آورد صادرات زالو درآمد هنگفتي براي اقتصادشان فراهم كرده‌اند. در طب سنتي ايرانيان كاربرد زالو بسيار وسيع بوده و در بيماري‌هاي خوني و عفوني، فشارخون، سكته قلبي، بيماري‌هاي چشمي، پوستي، واريس، بواسير، آبسه‌هاي چركي و . . . مورد استفاده قرار گرفته است.
در طب افواهي (عاميانه) مردم ايران نيز زالو همانند حجامت و فصد بعنوان يك رفتار درماني و پيشگيري پذيرفته شده و شناخته شده حضور داشته است و مردم شهر و روستاي ايران مي‌دانستند كه علاج بسياري عفونتها و زخم‌ها و كسالت‌هاي بدن با زالو اندازي ممكن است.
حكيم جرجاني در كتاب سوم ذخيره خوارزمشاهي اشاره‌اي به نحوه استعمال زالو و جايگاه درماني آن كرده منفعت زالواندازي را بيشتر در بيماري‌هاي پوستي مي‌داند و معتقد است ابتدا بايد تن را با فصد و مسهل پاكيزه كرد و سپس زالو انداخت.